Alphanaut, zoals je waarschijnlijk al hebt geraden, is een Space Rock-band, maar wat de Alphanaut Special maakt, is dat de muziek niet lijkt te stromen van King Crimson of Pink Floyd. Het is meer Lou Reed en Bowie (en zelfs Inxs en Spandau Ballet), met elektroaccenten. En qua inhoud is het veel idealistischer dan kosmisch. Een lied over problemen in de wereld, “Meer dan ik”, vraagt bijvoorbeeld: “Je begrijpt dit meer dan ik/begrijp dit meer dan ik/leg het me alsjeblieft uit/waarom ze mijn vijand zijn.” Ja, het is een beetje hamhandig, maar het sentiment is goed-en veel te ongewoon in moderne indiefuziek, die de neiging heeft om wereldwijde onderwerpen te vermijden ten gunste van interpersoonlijke.
De muziek is kristalhelder – exceptioneel goed geproduceerd – en al het materiaal is het product van één man, Marc Alan. Dat kan goed zijn, maar het kan ook leiden tot een singleness van boodschap en geluid die zou profiteren van groepsparticipatie. Het album is duidelijk een liefdeswerk: de visie van Mr. Alan, geactualiseerd voor je oren. Tegen het einde beweegt het album weg van de standaard nummerstructuur en wordt experimenteel. Dit materiaal, net als de SpaceJam -pauze tijdens een dode show, is eigenlijk best interessant. In je album smaakt hieronder, ik bied één nummer van elk “deel” van het album aan.
Zonder jou
Nachtblind
